در پایان هر سال، از این که باز هم ماندیم و چشمانمان به دروازه های آسمان خیره ماند و باز هم از دیدار بهار آفرین جانها محروم ماندیم در حسرت فرو می رویم اما یک امید بزرگ، وا می داردمان که سال جدید را سال ظهور نور کامل و حضور سبز موعود امتها «عجل الله تعالی فرجه الشریف» بدانیم و برای تحقق این امید، پرشورتر از گذشته دستهایمان را به سوی آسمان خدا بگیریم. راستی، کسی می تواند این واقعیت را انکار کند که هر سالی که می گذرد، یک سال به آمدن «گل محمدی» نزدیکتر شده ایم؟!
چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
زباغ عارض ساقی، هزار لاله برآید
نسیم در سر گل بشکفد کلاله سنبل
چو از میان چمن، بوی آن کلاله برآید
حکایت شب هجران، نه آن حکایت حالی است
که شمه ای ز بیانش، به صد رساله برآید
گرت چو نوح نبی صبر هست در غم طوفان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر